Weet jij nog wanneer je voor de eerste keer huilde?
Waarschijnlijk was dat toen je geboren werd. Maar hoeveel weet jij daar nog van? Je leven begon met dat eerste huiltje. En daarna kwamen er nog een heleboel eerste keren. Je eerste lachje. Je eerste woordje. Je eerste tandje. Je eerste stapje.
Je werd ouder en ging misschien naar de peuterschool. Of niet. Maar toen je vier jaar werd mocht je voor het eerst naar de basisschool. Vond je dat spannend? Op de basisschool heb je leren rekenen, leren lezen, leren schrijven. Je zat met meerdere leeftijdsgenootjes in de klas en kreeg je eerst vriendjes en vriendinnetjes. Misschien had je wel een speciaal vriendje of vriendinnetje. Eentje die je stiekem in de zandbak een kusje gaf op zijn of haar wang.
Na de basisschool mocht je naar de middelbare school. Dat was wel weer even wennen. Van de oudsten van de school ineens weer naar de jongste van de school. Een brugpieper. Op de basisschool werd bepaald welk niveau je ging doen. Je kreeg met nieuwe vakken te maken. Je had je eerste tentamenweek, maakte kennis met MO’s en SO’s. Elke vak had weer een andere docent. Allemaal weer nieuwe dingen. Dingen die je voor de eerste keer meemaakte. Misschien was je meer gefocust op de liefde in plaats van op school ;-). Misschien had je wel verkering en kreeg je je eerste echte tongzoen.
In het laatste jaar van de middelbare school deed je examen. Weer zo’n nieuwe ervaring. En als je je examen haalde mocht je beslissen wat je toen ging doen. Je eerste baan? Of ging je nog verder leren? Of ben je er 1 of meerdere jaren tussenuit geweest? Je eerste beslissing. En waarschijnlijk kreeg je toen ook ergens je eerste relatie.
Ik weet niet hoe je oud je bent. Misschien nog maar net 14 jaar. Of misschien ben je al 20 jaar voor je voor het eerst een relatie hebt. Of misschien heb je nog helemaal geen relatie. Maar er komt een moment dat de hormonen in je lichaam de baas lijken te zijn als jij in contact bent met een jongen of een meisje. In je hoofd vraag je je af hoe het zou zijn wanneer je die jongen of dat meisje zou zoenen. Of als hij of zij jou zou zoenen. Je wordt helemaal warm bij de gedachte. En dan op een dag is het zo ver. Jullie zoenen en het voelt zo lekker. Het is zo fijn om zo samen te zijn. In elkaars armen te liggen op het warme zand bij een ondergaande zon. Of op de bank met allemaal kaarsjes om jullie heen en een mooi muziekje op de achtergrond. Zo fijn. En terwijl jullie zoenen streelt jouw hand langzaam zijn of haar rug. En hij of zij streelt jouw rug. Je hand glijdt onder het shirt van de ander. En dan? Hoe ver ga je? Zou je kunnen stoppen? Of hebben je hormonen het inmiddels overgenomen?
Jaaa, dat is een moeilijke vraag. Van te voren kun je helemaal bedacht hebben tot hoever je zou willen gaan. Maar als het moment eenmaal daar is en je hormonen de baas zijn geworden, dan is het vaak moeilijker om de grens te bewaken dan je van te voren had gedacht. En dan kan het heel makkelijk zijn om te besluiten verder te gaan. Of misschien heb je er helemaal geen moeite mee. Je hebt allang gehoord wat ‘het’ is en hoe ‘het’ moet. En dat God ‘het’ heeft bedoeld voor in het huwelijk. Maar er is 1 ding dat ik je nog graag wil meegeven. Wanneer je ‘het’ doet, geef jij jezelf volledig aan de ander. En de ander geeft zich volledig aan jou. En op dat moment worden jullie één. Lekker bijbels he? Maar als jullie ‘het’ gedaan hebben, dan blijft er een stukje van hem of haar bij jou achter en jij laat een stukje van jezelf bij die ander achter. Dus met andere woorden, je bent een stukje van jezelf kwijt. Niet letterlijk, maar als jullie uit elkaar gaan dan neemt hij of zij dat stukje van jou met zich mee. En daardoor kun je je niet helemaal jezelf meer voelen. Er mist iets. Hoe vaker je ‘het’ doet met verschillende personen hoe meer je van jezelf kwijt raakt. Steeds blijft er een stukje van jou bij de ander achter. En jij draagt stukjes van hen met je mee. Jij bent niet meer helemaal jij.
Denk hier maar eens over na. Wil je graag meer weten lees dan het verhaal “Mijn ervaring”.