Het was kerst 2013, mijn oudste 3 kinderen waren bij hun vader en ik zou de kerstdagen alleen doorbrengen. Eerste kerstdag zit ik ‘s ochtends in de dienst en komt er een ouder echtpaar naast me zitten. We praten even en als ze horen dat ik de kerstdagen alleen ben nodigen ze me uit om ‘s middags bij hen te komen. Hun zoons en dochters komen ook met de kleinkinderen. Ik geef aan dat ik hun familiediner niet wil verstoren, maar daar willen ze niets van weten. Ik ben van harte welkom. Na de dienst besluit ik met hen mee te gaan. Ze wonen in een vrij klein huis en als iedereen er is zitten we bijna bij elkaar op schoot, maar iedereen is ontzettend aardig tegen me en geven mij het gevoel dat ik er gewoon bij hoor. Ook na deze kerst ben ik regelmatig door iemand van deze familie uitgenodigd.
Gastvrijheid lijkt tegenwoordig soms ver te zoeken. Met kerst lijkt dat even weg, want niemand mag dan alleen zijn vinden we. Maar de rest van het jaar zijn we liever op zichzelf. Ik merk dat bij mezelf ook. Van de week dacht ik terug aan deze kerst en kwam Hebreeën 13:2 in mij op. ‘Vergeet de gastvrijheid niet, want hierdoor hebben sommigen zonder het te weten engelen onderdak geboden.’
Ik ben geen engel, maar het voelde wel als een zegen dat deze mensen hun huis voor mij openstelden. Laten ook wij een zegen zijn voor anderen, door meer gastvrij te zijn. Niet alleen met kerst, maar het hele jaar door.
Lieve groetjes
Bianca
