Een aantal jaar geleden schreef ik de woestijnbestemming. Omdat deze serie in het tweemaandelijkse contactblad van onze gemeente verscheen, begon ik elk deel met een samenvatting van het vorige deel. En zo had ik deze serie ook op mijn website geplaatst. Een jaar geleden zei God tegen mij, schrijf de woestijnbestemming opnieuw, maar nu als 1 geheel. Als een logisch verhaal. Ik stelde dit steeds uit, druk als ik was met andere dingen. Maar een aantal weken geleden ben ik er dan toch mee begonnen.
Toen ik bezig was met deel 2 en 3 zei God tegen mij, lees nou eens goed wat je schrijft. Het verhaal is een ik verhaal. De hoofdpersoon komt in een oase en moet daar wachten op iemand die hem/haar uit de oase zal leiden door de woestijn. Maar de gids blijkt een stem. Een stem die hij/zij niet kan zien, alleen kan horen. En dat is natuurlijk best raar. Want durft de hoofdpersoon te vertrouwen op de stem.
Het gaat er eigenlijk dat de persoon de stem leert kennen. En God zei tegen mij ken je Mij? Ken je Mij echt? Neem nou eens de tijd om te rusten in de oase en Mij te leren kennen. En daar ben ik de laatste weken veel mee bezig geweest. Zoals het zo mooi staat in Psalm 23, Hij doet mij neerliggen in grazige weiden, Hij leidt mij zachtjes naar stille wateren. Rusten aan Zijn voeten. Hem leren kennen.
Lieve groetjes,
Bianca
