Schrijvend bidden, zo noem ik het. Met een notitieboekje en een pen, zoek ik een rustig plekje om met God te praten.
Het begon met zo nu en dan. En dan vooral een monoloog. Ik die mijn hart schrijvend uitstort voor God. Soms gaf God een antwoord. Maar steeds vaker pakte ik die momenten. Soms met een periode ertussen. De monologen werden steeds meer gesprekken. En nu? Nu vraag ik steeds vaker: wilt U mij Uw kijk hierop laten zien.
Als ik gewoon bid, gaan mijn gedachten alle kanten op. Op een dag dacht ik, ik houdt van schrijven, dus waarom bid ik niet schrijvend. Als ik de draad van het gesprek kwijt raak, hoef ik alleen maar terug te lezen.
Op een zaterdagmorgen in november voelde ik me schuldig. Ik pakte mijn boekje en schreef naar God, dat ik voor mijn gevoel de hele week druk geweest was met van alles, maar niet met Hem. Hij zei toen. Lees eens terug. Toen zag ik dat ik Hem elke dag een vraag gesteld had en elke avond had Hij mij geantwoord.
Zo gaat het niet altijd. Soms moet ik weken, maanden, jaren wachten voor ik een antwoord krijg. Maar ik geniet van deze momenten met God. Ook al twijfel ik ook weleens of het wel goed is. Of God wel op deze manier communiceert.
Nu denk ik ineens aan een gebed jaren geleden. Ik was met 3 vrouwen aan het bidden. Eén van de vrouwen zei, Bianca ik heb een boodschap voor je. God zegt dat Hij geniet van jullie momenten samen. Het zijn als zachte tonen van een harp.
Wanneer ‘gewoon’ bidden niet lukt, probeer eens andere manier. God luistert.
Lieve groetjes,
Bianca
