In mijn tienertijd was er een moment dat ik mij heel erg alleen voelde. Mijn vriendje had net onze verkering uitgemaakt en ik was heel erg verdrietig. Waarom deed hij dat? Was ik niet goed genoeg? Mijn moeder kon mij niet helpen met dit verdriet en mijn vader was veel aan het werk. Toen ik naar mijn oma ging om troost, kreeg ik van haar een preek. Ik fietste verbouwereerd naar huis.
Eenmaal thuis rende ik naar mijn kamer op zolder en liet mij voorover op mijn bed vallen. Ik huilde tranen met tuiten en schreeuwde het uit in mijn kussen. Op dat moment voelde ik een hand over mijn hoofd gaan en ik werd er rustig van. (Toen ik als klein meisje een nachtmerrie had, kwam mijn vader naast mijn bed zitten en aaide dan over mijn hoofd.) Nu keek ik op om te kijken wie over mijn hoofd aaide. Er was niemand. Ik ben ervan overtuigd dat God, als Vader, naar mij toe kwam en mij over mijn hoofd aaide.
Het zijn vaak de moeilijke momenten in ons leven, waarin we Gods nabijheid ervaren.
Wij willen graag Gods aanwezigheid voelen, maar proberen moeilijkheden te omzeilen. Terwijl deze twee juist vaak samen gaan. Daarom:
Wees verheugd door de hoop die u hebt, wees standvastig wanneer u tegenspoed ondervindt, en bid onophoudelijk. Romeinen 12:12
Lieve groetjes,
Bianca
