Toen mijn kinderen nog klein waren, woonden wij aan een doorgaande straat. Aan beide zijdes stonden auto’s geparkeerd, waardoor een automobilist moeite had om op tijd te remmen, mocht er ineens een kind tussen de auto’s vandaan komen. Daarom zaten bij ons de poort en de voordeur op slot. Ik wilde niet dat de kinderen per ongeluk op straat zouden belanden.
Op een dag kreeg ik visite. Toen ze binnen was, deed ik, naar mijn gewoonte, de deur op weer op slot en hing de sleutel aan de spijker bij de deur. Hoog genoeg zodat de kinderen er niet bij konden. De vrouw keek me aan en zei: ‘Je bent de hele dag alleen thuis met de kinderen, ben je niet bang, dat wanneer jou iets overkomt, je niet meer bij de sleutel kan om de deur te openen?’ Ik antwoordde: ‘Daar heb ik wel over nagedacht, maar ik ben er van overtuigd, dat mocht dat gebeuren, God de kinderen uitzonderlijke krachten geeft, waardoor ze de sleutel kunnen pakken. Of wellicht stuurt Hij een engel om de sleutel van de spijker te stoten.’ De vrouw keek me aan en zei: ‘Wauw, wat een geloof.’
In 2011 was ik 10 weken zwanger en ging voor een echo naar het ziekenhuis. Tijdens deze echo bleek dat het baby’tje 5 weken oud was. De mevrouw zei dat ze met 5 weken nog geen hartje konden zien. Dus ik moest de week erop weer komen. Vanaf 6 weken konden ze het hartje zien kloppen. Maar ik wist beter. Dit baby’tje zou niet geboren worden.
Het weekend ertussen verloor ik zoveel bloed, dat ik niet meer rechtop kon zitten. De verloskundige kwam en belde een ambulance. Terwijl de ambulance broeders mij op de brancard hielpen, kwam er iemand van onze kerk om voor de kinderen te zorgen. Ik werd de ambulance ingereden en zag Tamara (6), Jari (4) en Angelique (2) voor het raam staan en op dat moment dacht ik wat moet er door hun koppies gaan? Dat ze hun moeder zo in een ambulance zien weggaan. Misschien denken ze wel dat ik niet weer terug kom.
Nu 10 jaar later, besef ik dat op dat moment angst werd geboren. Een angst die is gaan vechten met mijn geloof.
Wil je weten wie er wint? Lees dan volgende week verder.
Lieve groetjes,
Bianca
