In Genesis wandelt Gods adem in de hof van Eden. En ik denk dan oh wat moet dat geweldig zijn geweest om samen met God in die prachtige tuin te wandelen.
In Exodus krijgt Mozes de opdracht een tabernakel te bouwen. Er horen allerlei voorwerpen bij en elk voorwerp had zijn eigen betekenis. Wanneer ze verder trokken deze ‘tent’ steeds meegenomen. God reisde zichtbaar met hen mee. Wauw na zoveel tijd wilde God weer tussen de mensen wonen. Het lijkt me zo geweldig om al die voorwerpen te zien en dan te denken aan de betekenis van die voorwerpen.
Dan in 1 Kronieken, lezen we dat Salomo de tempel bouwt, naar het voorbeeld van de tabernakel. Deze keer niet van kleden, maar van steen. Een vaste verblijfplaats. Waar God in de woestijn met hen meereisde, zit Hij nu opgesloten in een gebouw. Tenminste zo voelt het voor mij een beetje.
Dan denk ik wat zal Hij blij geweest zijn dat Hij met het sterven van Jezus dat grote voorhangsel door de midden kon scheuren. Jezus kocht niet alleen ons vrij, maar ook God.
Door de overwinning van Jezus op de dood, is het God voor mogelijk om te wonen in mijn hart! Ik hoef niet te wachten tot het paradijs. Ik hoef niet naar de tabernakel, of naar de tempel. God leeft in mij. Zo vlakbij?!
Mag God ook van jouw hart, Zijn woonplaats maken?
Lieve groetjes,
Bianca
