De afgelopen maanden ben ik bezig geweest met een leesrooster van de Bijbel in chronologische volgorde. En nadat ik Genesis, Job en Exodus doorgelezen had, kwam ik aan bij Leviticus.
Leviticus, een boek vol met regels. En als ik zo al die regels lees, denk ik bij mezelf. Het is toch onmogelijk om al die regels te onthouden. En wat ook een straffen, die op het overtreden van sommige regels stond. Dat is toch niet normaal? God is liefde, dus hoe kan Hij dan zulke dingen verwachten. En ik besefte, omdat Hij ook heilig is.
De Israëlieten hadden moeite met het gehoorzamen van al deze wetten en voorschriften. Soms worden hierdoor hele families vermoord. Je leest dat God boos is en eigenlijk het hele volk wil vernietigen. Maar dan is er Mozes. Mozes neemt het op voor de Israëlieten. Mozes zorgt ervoor dat God voor het volk blijft zorgen, in plaats van het uit te roeien.
God is liefde. God is heilig. En God is nog steeds dezelfde. Maar Mozes is dood.
Tijdens het lezen van al die regels en voorschriften raakte ik moedeloos en zei tegen God: Papa, hier kan ik toch niet aan voldoen. Ik zal nooit goed genoeg zijn. Het is onmogelijk om me aan al die voorschriften en wetten te houden. God antwoordde: dat hoeft ook helemaal niet, want Jezus heeft het volbracht.
En ik stelde me zo voor dat wanneer ik Zijn wetten en voorschriften overtreed, God boos is en Jezus (net als Mozes) naar Hem toe gaat, zijn armen laat zien en God er weer aan herinnert: Ik heb het volbracht.
Dank U, Jezus dat U het offer bracht en ik nu vrij mag zijn. Dat ik me mag beroepen op Uw bloed. Uw bloed pleit voor mij. En Jezus, bedankt dat U die ellenlange waslijst van regels en voorschriften, samenvatte in twee: Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf. Amen
Lieve groetjes,
Bianca
