O, wat vind ik dat heerlijk, plannen. Het geeft zoveel rust. Er zijn zoveel dingen die ik leuk vind om te doen. En daarnaast nog zoveel dingen die gewoon moeten gebeuren. Aangezien een dag (maar) 24 uur heeft is een planning maken gewoon ontzettend handig. Een mooi overzicht met wat, ik, wanneer, ga doen. Dan hoef ik niet telkens stil te staan bij de dingen die nog moeten en vergeet ik ook niks.
Een goede planning maken vergt nogal wat skills, heb ik gemerkt. Ik kan doodleuk invullen dat ik ‘s avonds de vloer dweil, maar als ik na een dag werken weinig energie meer heb, zal dat niet gebeuren. Hoe leuk ik dat ook in een overzicht zet. Gelukkig zijn er genoeg cursussen op de markt die je deze skills aanleren, waardoor mijn planning steeds beter in elkaar zet. En ik me er ook aan kan houden.
Ook heb ik inmiddels geleerd dat, hoe goed mijn planning ook is, er altijd onverwachte dingen zijn, die je niet kunt plannen en waar je eigenlijk geen rekening mee kunt houden. Ziekte bijvoorbeeld. Of een apparaat dat kapot gaat. En dan laat ik mijn planning even los. Geen probleem. Zodra de zieke weer beter is, of het apparaat vervangen dan pakken we het gewoon weer op.
Maar toen kreeg ik een cadeautje. Een etui met daarop de tekst:
Maak je plannen met potlood en geef je pen aan de Heer.
Daar heb ik lang op zitten kauwen.
En God opende mijn ogen.
Momenten flitsten voorbij.
De keren dat Sione graag wilde knuffelen, maar ik een boek zat te lezen. Dat de kinderen even mijn aandacht wilden, maar ik te druk was met andere dingen. Wanneer onze alleengaande buurvrouw haar tuin uitloopt, maar ik snel doorloop omdat ze altijd graag een praatje maakt en ik daar geen zin in heb. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden.
Ook al kan hetgeen dat ik aan het doen ben ook heel belangrijk zijn, is het belangrijker dan liefde geven? Dan moet ik denken aan de barmhartige samaritaan.
Het verhaal is te vinden in Lucas 10 vanaf vers 30.
Wat zou jij doen?
Lieve groetjes,
Bianca
