Ik begon vorige week het waardevolle berichtje met mijn verlangen en kwam uit bij Gods trouw. Dat hebben jullie natuurlijk niet door, maar ik vind dat zo bijzonder. Daardoor heeft het schrijven van de waardevolle berichtjes net zoveel waarde voor mij, als dat jullie ernaar uitkijken om ze te lezen. En zo kom ik toch weer terug bij het onderwerp waar ik vorige week mee begon. Daarin zie ik ook Gods trouw, dat Hij mij laat zien waar ik over mag schrijven en tegelijk mij ook de vrijheid geeft om iets in te brengen.
Soms als ik dan zo achter mijn laptop het berichtje typ, is het net alsof Jezus bij mij in de kamer loopt te ijsberen (zou Hij zoiets doen) en het berichtje dicteert. Dat vind ik zo bijzonder. Daar geniet ik zo van. Dan besef ik, ik heb dat daar waar ik zo naar verlangde toen we terug reden van de EO-jongerendag. Op die momenten dat ik samen met God de waardevolle berichtjes maak.
Maar daar ben ik me niet altijd bewust van. Het gebeurd zo vaak dat ik druk ben. En hoewel het helemaal niet erg is om dingen te doen die belangrijk zijn, is het wel een kwestie van keuzes maken. In dat proces zit ik nu. Als ik er zo naar verlang om tijd met God door te brengen, waarom is dat dan niet te zien in mijn planning? O geloof me, ik weet het, stille tijd is niet te plannen. Want als je de Bijbel openslaat belt net die ene persoon, wordt de baby wakker, of gebeurd er iets anders. Hoe dan ook, die stille tijd, dat is toch altijd een dingetje.
Wist je trouwens dat ik het ook wel eens andersom heb? Dan hoor ik God roepen en dan denk ik ja nu niet, straks heb ik stille tijd gepland. Nu is het tijd voor………… En dan heb ik tijd voor stille tijd (ja echt, baby slaapt enz.) en dan is God er niet. Klinkt heel stom, want Hij is er altijd, maar toch, zo voelt het dan.
En dat (heel bijzonder hoe dit berichtje loopt) heeft dan weer te maken met keuzes maken. Allereerst keuzes maken door stille tijd in te plannen in je dagelijkse ritme. Maar daarnaast ook durf jij alles te laten vallen als God je roept. (En als je baby huilt, maar je hoort God roepen, dan is het God niet. Want Hij gaf je die baby en die heeft jouw zorg nodig.) Maar als je God hoort roepen, terwijl het tijd is voor het huishouden en stille tijd pas later op de agenda staat? Wat doe je dan?
Misschien denk je nu, nou simpel toch dan draai je het om. Eerst stille tijd en dan daarna het huishouden. Ja misschien heb je wel gelijk en is het wel zo simpel. Zou jij dat kunnen? Jouw planning onderschikt maken aan die van God voor jou. Want dat is wat je dan doet.
Lieve groetjes,
Bianca
