Het afgelopen jaar heb ik telkens aan het begin van de maand voor mezelf dingen opgeschreven waar ik die maand mee aan de slag wil. Zo had ik voor februari het doel om alle spullen van de opvang uit te zoeken, op te ruimen, weg te gooien. En in juni wilde ik juist bewust meer tijd met God doorbrengen. In augustus wilde ik juist genieten van de vakantie. En dan aan het eind van de maand kijk ik terug. Waar ben ik dankbaar voor, waar ben ik mee bezig geweest, welke waardevolle les heb ik geleerd, wat is niet gelukt. Dat heb ik niet alleen per maand gedaan, maar ook per seizoen. En zo heb ik afgelopen week terug gekeken, op november en de herfst.

Ik scrol door mijn foto’s op mijn telefoon, ik blader in mijn dagboek en kijk naar welke intenties ik had opgeschreven. Zo terugkijkend naar de afgelopen 3 maanden, voelde mijn leven als een achtbaan. Ik heb een paar hele mooie momenten gehad, maar ik lees ook heel veel vragen. En als ik kijk naar de intenties dan wordt ik allerlei kanten opgeslingerd. Ik ben geen fan van achtbanen. Ik hou er niet van om heen en weer geslingerd te worden. Ik heb er geen controle op en daar baal ik van.

Gisteren sprak ik hierover met iemand en zij zei dat ze moest denken aan het nummer lopen op het water. Geest van God leer mij te gaan over de golven. Ik vond dat zo mooi. Ik hou van water. Ineens dacht ik aan een bootje. Een bootje op de golven gaat ook op en neer, kan ook heen en weer geslingerd worden. Toch veranderde er iets in mij toen ik het beeld van een achtbaan inruilde voor golven. Het verschil tussen een achtbaan en een bootje is, dat je bij een achtbaan de rit moet uitzitten, maar een bootje kan besluiten een haven op te zoeken. Even tot rust komen, misschien opnieuw bevoorraad worden. Of een andere koers uitzetten. Even van een afstandje naar de golven te kijken. Door op die manier naar de afgelopen 3 maanden te kijken, voel ik me sterker. Ik heb geen invloed op de golven, maar ik kan wel met mijn levensbootje een haven opzoeken.

Lieve groetjes

Bianca