Van de week had ik een droom. Ik was op de school van Feline, maar Feline was ziek thuis. De eerste weken na de zomervakantie noemen ze de gouden weken en het is belangrijk dat de kinderen dan op school zijn. Dus ik besloot naar huis te gaan en Feline op te halen. Zo ziek was ze nou ook weer niet. Maar zoals dat gaat in een droom zat alles mij tegen op de weg naar huis. Ik kwam amper vooruit, de weg was afgezet en ik leek maar niet thuis te komen. Ik werd wakker en voelde nog de frustratie. Feline moest naar school en ik moest haar halen.

Net als andere ochtenden wanneer ik wakker wordt, ging ik bidden. En ineens dacht ik aan Jesaja. Jesaja 1: 11-17. Dit gedeelte had ik maandag gelezen en ik verwonderde mij erover. Hoe kan God nou zat zijn van de offers, de feesten, de sabbat? Hij heeft ze zelf ingesteld. Maar de reden is dat de Israëlieten wel offers brachten en feest vierden, maar niet omzagen naar de weduwen en wezen. En waarschijnlijk nog meer wangedrag vertoonden. 

En ik dacht God lijkt omzien naar anderen belangrijker te vinden dan de regels. Omzien naar weduwen en wezen belangrijker dan offers en feesten. 

Een ziek kind heeft rust en verzorging nodig. Ook al zijn er de gouden weken op school. Het is belangrijker dat ik kijk naar wat mijn kind nodig heeft dan naar de regels van school.

Ik betrap mijzelf er vaker op dat ik de regels belangrijker vind dan wat goed is om te doen. Ik wil niet zeggen dat regels niet belangrijk zijn. Regels zijn zeker nodig. Maar regels zijn niet belangrijker dan omzien naar elkaar. 

Hoe zit dat bij jou? Ben jij druk bezig met alles dat moet? Of heb je ook oog voor de mensen om je heen?

Lieve groetjes 

Bianca